تو ي تنهايي يک دشت بزرگ

که مثه غربت شب بي انتهاست

يه درخت تن سياه سربلند

آخرين درخت سبز سر پاست

رو تنش زخمه ولي زخم تبر

نه يه قلب تير خورده نه يه اسم

شاخه هاش پر از پر پرنده هاست

کندوي پاک دخيله و طلسم

چه پرنده ها که تو جاده ي کوچ

مهمون سفره ي سبز اون شدن

چه مسافرا که زير چتر اون به تن خستگيشون تبر زدن

تا يه روز تو اومدي بي خستگي

با يه خورجين قديمي قشنگ

با تو نه سبزه نه آيينه بود نه آب

يه تبر بود با تو با اهرم سنگ

اون درخت سربلند پر غرور که سرش داره به خورشيد ميرسه منم منم

اون درخت تن سپرده به تبر که واسه پرنده ها دلواپسه منم منم

من صداي سبز خاک سربي ام...

صدايي که خنجرش رو به خداست

صدايي که توي بهت شب دشت

نعره اي نيست ولي اوج يک صداست

رقص دست نرمت اي تبر به دست

با هجوم تبر گشنه و سخت

آخرين تصوير تلخ بودنه

توي ذهن سبز آخرين درخت

حالا تو شمارش ثانيه ها

کومه هاي بي امونه تبرت

تبري که دشمن هميشه ي

اين درخت محکم و تناوره

من به فکر خستگي هاي پر پرنده هام ...

تو بزن تبر بزن

من به فکر غربت مسافرام...

آخرين ضربه رو محکمتر بزن

روزی از روزها..
شبی از شبها..
خواهم افتاد و خواهم مرد..
اما میخواهم هرچه بیشتر بروم تا هرچه دورتر بیفتم.
تا هرچه دیرتر بیفتم.
هرچه دیرتر و دورتر بمیرم.

نمیخواهم حتی یک گام یا یک لحظه پیش از آنکه میتوانسته ام بروم
افتاده باشم و بمیرم...

خدایا....

اگر از حال ما میپرسی حال ما خوب است

اما تو باور نکن

اگر از غصه ها میپرسی دور شده اند

اما تو تبریک نگو

اگر از دل میپرسی آرام است

اما تو رهایش نکن

اگر همه باور کردند و کف زدند

تو برای ما دلتنگ باش و غمخوار

فقط تو بدان که فقط تو فقط تو در یادم بودی

هرگاه همه از خوشبختی ام حسادت هدیه می کردند

یکی از دغدغه‌های اصلی من برای انتخاب بازیکن این بود که بتوانم بازیکنان شجاعی را برای تیم ملی انتخاب کنم. کسانی که به تیم ملی فکر می‌کنند، نه به خودشان. کسانی که منافع شخصی‌شان را مقدم بر منافع تیم نمی‌دانند و این شروعی قدرتمندانه برای حرکت ما به سمت موفقیت در جام جهانی است. این یک تیم است، یک تیم واقعی.

آنهایی که حرکت نمی کنند، نمی توانند از زنجیرهایی که بر پاهایشان است، آگاه شوند.

   پابلو نرودا

به آرامی آغاز به مردن می‌كنی
اگر سفر نكنی ،
اگر كتابی نخوانی ،
اگر به اصوات زندگی گوش ندهی ،
اگر از خودت قدردانی نكنی. 
به آرامی آغاز به مردن می‌كنی


زمانی كه خودباوری را در خودت بكشی،
وقتی نگذاری دیگران به تو كمک كنند. 
به آرامی آغاز به مردن می‌كنی


اگر برده‏ عادات خود شوی،
اگر همیشه از یک راه تكراری بروی،
اگر روزمرّگی را تغییر ندهی،
اگر رنگ‏های متفاوت به تن نكنی،
یا اگر با افراد ناشناس صحبت نكنی. 
تو به آرامی آغاز به مردن می‏كنی


اگر از شور و حرارت،
از احساسات سركش،
و از چیزهایی كه چشمانت را به درخشش وامی‌دارند،
و ضربان قلبت را تندتر می‌كنند،
دوری كنی. 

تو به آرامی آغاز به مردن می‌كنی


اگر هنگامی كه با شغلت‌ یا عشقت شاد نیستی، آن را عوض نكنی،
اگر برای مطمئن در نامطمئن خطر نكنی،
اگر ورای رویاها نروی،
اگر به خودت اجازه ندهی،
كه حداقل یک بار در تمام زندگیت
ورای مصلحت‌اندیشی بروی. 
تو به آرامی آغاز به مردن می‌كنی


امروز زندگی را آغاز كن !
امروز مخاطره كن !
امروز كاری كن !
نگذار كه به آرامی بمیری !
شادی را فراموش نكن !


  ترجمه : احمد شاملو